Het had even wat voeten in de aarde, maar nu heeft Sandra – die samen met Vera al heel veel Frisse Wind-leden aan de tand voelde – toch tijd gevonden om zichzelf te laten interviewen. Zonder de befaamde plakken cake of kaneelkoek, waar de twee dames altijd zo hoog van opgeven in hun interviews. Want die is Sandra vergeten. Maar… er is een taart beloofd.
Sandra is midden-achterin te vinden, ze speelt trombone. Met haar 40 jaar is ze de Benjamin van ons gezelschap. “Veertig al”, zegt ze, “ik zou eerder zeggen: ik ben een dertiger met tien jaar ervaring. Serieus, ik ben net zo oud als de kinderen van sommige orkestleden.” Maar dat weerhoudt Sandra er niet van met enorm veel plezier te komen musiceren.
Ze is een Limburgse van origine, geboren en getogen in het plaatsje Posterholt. Ze groeide op in een vrouwengezin: met haar moeder en haar twee jaar oudere zusje. Haar vader overleed toen Sandra 3 jaar was. Vanaf het VBO in Roermond kwam Sandra op het Grafisch Lyceum (nu Sint Lucas) in Eindhoven. “Al in het tweede jaar van het VBO begon ik met grafische technieken, dus het grafisch lyceum was een logische voortzetting. Het werd de richting multimedia vormgeving, ik leerde dus vormgeven op de computer, denk aan websites bouwen en cd-romproducties maken. Daarna heb ik ook nog de HBO opleiding Communication & Multimedia Design in Breda gevolgd. Je kon drie richtingen kiezen: management, user interface of design en die laatste richting was het voor mij.”
Sandra’s eerste baan, na haar slagen in 2009, was bij een bedrijf dat e-learning maakt: schoolboeken op de computer. En in dit geval ging het vooral om e-learning voor de zorg. In 2019 werd het bedrijf gekocht door SDB, een bedrijf dat software maakt voor de zorg. Software voor planning, HR, salaris, Cliëntendossier, leeroplossingen en een app waar alles samen komt. Intussen werkt onze tromboniste nog steeds bij hetzelfde bedrijf, maar dan in het marketingteam. “Anderhalf jaar geleden was het tijd voor iets anders. Nu ben ik dus bezig met het maken van social media afbeeldingen, video’s, animaties en drukwerk om klanten te werven. Een heel andere tak van sport, maar het gaat me goed af,” concludeert Sandra.
Ze kan haar werk voor een groot deel thuis doen: slechts 2 dagen per week reist ze af naar IJsselstein in Utrecht. De overige 2 dagen werkt ze thuis en dat komt heel erg goed uit. Sandra’s echtgenote, Marieke, heeft namelijk absurd veel last van migraine en moet noodgedwongen heel vaak het bed houden. Sandra zorgt dan voor hun 2-jarige zoontje Joes en probeert eromheen haar werk te plooien. Die Joes, die wordt op handen gedragen. “Tien jaar zijn we bezig geweest een kindje te krijgen. Bij mij mislukte het steeds, uiteindelijk is Marieke zwanger geworden.”
Hoe de Limburgse in het schone Mierlo verzeild raakte? Heel simpel: Marieke is een rasechte Mierlose. En zij had al eens een relatie in Groningen gehad en in Den Bosch en daarna had haar moeder gezegd: “en nou blijfde maar in Mierle.” En zo geschiedde: de dames zijn 10 jaar geleden getrouwd en wonen sinds 2012 aan de Tarwe, vlakbij Vera. En Sandra heeft en had genoeg hobby’s: mountainbiken, naar muziek en podcasts luisteren, tekenen, musicals en festivals bezoeken, met zoon Joes spelen. “Maar daar leerde ik Mierlo en de Mierlonaren niet mee kennen”, zegt ze. “Daarom heb ik me aangesloten bij Primo Passo.” Of ze een muzikale achtergrond heeft? “Nou, nee. Vroeger heb ik blokfluit gespeeld, maar de noten zijn niet blijven hangen. Ik moest hier dus opnieuw beginnen. Ik wilde eigenlijk trompet spelen, maar de trombone lukte beter. Dat is dus mijn instrument geworden.” Dat buurvrouw Vera ook bij Primo Passo 2 zit, geeft alleen maar meerwaarde. “Voorheen kenden we elkaar niet, zeiden we alleen goeiedag op straat. Tijdens de eerste repetitie raakten we al aan de praat en we zijn toen ook samen gaan oefenen. Nu trekken we veel met elkaar op.”
Datum interview: 1 mei 2025 door Ria Saanen